Forum gry Dragons of Shadow

Praktycznie wszystkie utwory, które tu zamieszczę będą zapewne bajkami napisanymi dla Rudej ;]


"Zbieg"

Franciszek spojrzał w niebo, któremu miejskie światła nadały barwę brudnej skórki pomarańczy. Zdecydowanie za długo ukrywał się między ludźmi i był już strasznie zmęczony przebywaniem wciąż w tej dwunożnej, łysej formie, chodzeniem do pracy, robienie zakupów i wszystkimi czynnościami, jakie musiał wykonywać. Ludzie w miastach byli puści, zalatani i śmierdzieli zepsuciem, jak jakaś padlina, której nawet czerwie nie chcą toczyć. Marszcząc nos i krzywiąc swoje naznaczone blizną usta wgramolił się do jednego z tych terkoczących, kołyszących się na szynach tramwajów i wcisnął się pomiędzy ludzi. Zapach ich ciepłego, niemalże zwierzęcego potu wydał mu się nad podziw przyjemny...nadawał im choć nieco naturalności. Oparł się plecami a zimną, brudną szybę i spokojnie czekał aż metalowa glista dotoczy się do zajezdni przy lesie. Gdy tylko nieszczelne drzwi tramwaju rozwarły się przed nim Franciszek wyskoczył z tej okropnej, technologicznej istoty i jak jakiś wariat pognał w kierunku drzew. Minął urządzony na skraju lasu placyk zabaw i zatopił się w ciemność, która spajała pnie swą ciemną błoną. Wreszcie dał upust swej naturze, wreszcie nie musiał się powstrzymywać! Krew z poszerzanych przez rosnące kły dziąseł wypełniła jego usta swym słodko-metalicznym posmakiem, kości wydłużających się kończyn przednich i pyska strzelały upiornie a skóra pękała pod naporem rosnących mięśni i wyrzynającego się białego futra. Wreszcie Franciszek opadł na cztery łapy i zastrzygł pokaźnymi uszami. Cały świat eksplodował setkami zapachów i dźwięków a każdy z nich był równie kuszący. Za którym pójść? Co tropić? Gdzie pobiec? Ach...nie było piękniejszych dylematów. Głośny kwik rannej sarny rozdarł ciszę nocy...wilkołakowi wydawało się też, że słyszy, jak metalowa linka zaciska się na nodze zwierzęcia. Kłusownicy. Franciszek nienawidził ich nawet bardziej niż mieszczuchów. Nagle wszelkie dylematy zniknęły...musiał tam pobiec i ukarać tych bezczelnych profanów, którym wydawało się, iż mogą bez pozwolenia zabierać życie innych istot! Mięśnie łap napięły się mocno, czarne jak onyks pazury zryły ziemię gdy Franciszek zerwał się do biegu. Czuł jak wiatr rozwiewa jego gęste futro. Widział jak drzewa rozmywają się tworząc niemalże jedną, zbitą ścianę rozmazanych pni. Nos i uszy prowadziły go niezawodnie...kwiki sarny były niczym ogniście pomarańczowe wstęgi a zapach krwi przypominał szkarłatny sznur, które prowadziły go na miejsce. Rozwarł delikatnie paszczę ukazując imponującą ścianę białych jak śnieg kłów, z których każdy nadawałby się na niewielki sztylecik. Głuchy warkot popłyną z wiatrem niosąc ze sobą pierwotną wilczą wściekłość przepełniającą teraz serce Franciszka. Mięśnie pięknie pracowały pod napiętą skórą utrzymując całe masywne ciało w pędzie. Wreszcie, po kilkuminutowym pędzie dotarł na miejsce. Coś było nie tak...nie widział żadnej sarny! Poczłapał za zapachem krwi nastawiając czujnie uszu. Woń wydobywała się z glinianej miski wypełnionej posoką a dźwięki były puszczane z taśmy wciśniętej do niewielkiego adaptera stojącego obok. Zimny pot spłynął na rozgrzane ciało wilkołaka. Mocna, metalowa obroża wylądowała na jego szyi niczym lasso po czym zamknęła się szczelnie. Elektroniczny zamek zapikał rozdzierająco oświadczając światu, że nijak nie ma zamiaru się otwierać. Do obroży przytwierdzony był kawał mocnego łańcucha, który z kolei był trzymany przez...niego! Grzegorz błyskawicznie wcisnął specjalny kaganiec na pysk Franciszka.

-Piesku kochany! Ileż to ja się ciebie naszukałem! - sękata dłoń łowcy przeczesała puszyste futro na łbie oszołomionego tym wszystkim wilkołaka- Tatuś bardzo się martwił! Dodał wiążąc mu na szyi wielką czerwoną jak krew kokardę.

- Chodźmy już do domku...mam dla Ciebie dużo pysznej karmy!

Ostatnio edytowany przez Shinma (2009-01-08 21:05:14)